ในการศึกษาใหม่ล่าสุดเกี่ยวกับการหลงตัวเอง บาคาร่า

เพื่อใช้แนวทางนี้ Elizabeth Edershile และ Aiden Wright แห่งมหาวิทยาลัยพิตต์สเบิร์ก (ปี 2020) ตั้งข้อสังเกตว่า“ ทฤษฎีที่โดดเด่นของการหลงตัวเองจะชี้ให้เห็นว่าบุคคลที่หลงตัวเองมักไม่สอดคล้องกันในการนำเสนอคุณลักษณะที่หลงตัวเอง” (น. 2) . ดังนั้นระดับความหลงตัวเองของพวกเขาทั้งสององค์ประกอบความยิ่งใหญ่และความเปราะบางจึงผันผวนอยู่ตลอดเวลาทำให้เกิด "ความผิดปกติที่สังเกตได้" อันที่จริงผู้เขียนอ้างถึงหลักฐานทางคลินิกที่สนับสนุนรูปแบบนี้ซึ่งในวันหนึ่งผู้ป่วยอาจปรากฏตัวในห้องทำงานของนักบำบัดว่ามีความยิ่งใหญ่มากเพียงเพื่อเปิดเผยความเสี่ยงมากขึ้นเมื่อเวลาผ่านไปหลายสัปดาห์

Edershile และ Wright ใช้ตัวอย่างนักศึกษาสองคนและกลุ่มตัวอย่างผู้ใหญ่ในชุมชนที่มีผู้เข้าร่วมเกือบ 900 คน Edershile และ Wright รวบรวมการประเมินหลายครั้งในแต่ละวันเป็นเวลา 10 วันห่างกัน 90 นาทีผ่านแบบสอบถามบนสมาร์ทโฟน มาตรการเหล่านี้ประเมิน“ ระดับรัฐ” (ความรู้สึกในขณะนี้) ความยิ่งใหญ่ความเปราะบางและความภาคภูมิใจในตนเอง รายการที่มีความยิ่งใหญ่รวมถึงการให้คะแนนของคำคุณศัพท์“ รุ่งโรจน์”“ มีเกียรติ”“ ยอดเยี่ยม” และ“ ทรงพลัง” คำคุณศัพท์ที่ใช้ในการวัดความเปราะบางคือ“ ไม่ได้รับการยอมรับ”“ เข้าใจผิด”“ เพิกเฉย” และ“ ไม่พอใจ” แบบวัดความนับถือตนเองขอให้ผู้เข้าร่วมให้คะแนนตัวเองในรายการต่างๆเช่น“ ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าตัวเองมีคุณสมบัติที่ดีหลายอย่าง” ก่อนการประเมินประจำวันเหล่านี้ผู้เข้าร่วมยังได้ทำตามมาตรการการหลงตัวเอง "ลักษณะ" ที่จับระดับความยิ่งใหญ่และความเปราะบางโดยรวม

ด้วยโปรแกรมการวิเคราะห์ทางสถิติตามเวลาที่ซับซ้อนและซับซ้อนผู้เขียนได้เชื่อมโยงการประเมินชั่วขณะเหล่านี้เข้ากับแบบจำลองที่นำไปสู่ข้อสรุปหลักสามประการ ประการแรกผู้คนที่มีความหลงตัวเองสูงมากมักแสดงให้เห็นทั้งความยิ่งใหญ่และความเปราะบางในบางครั้ง แต่ระดับของคุณสมบัติเหล่านี้จะแตกต่างกันไปในแต่ละวัน ประการที่สองผู้คนที่หลงตัวเองที่มีช่องโหว่ในระดับสูงมักรักษาระดับความเปราะบางและความยิ่งใหญ่ในระดับต่ำเมื่อเวลาผ่านไปแทบจะไม่ประสบความยิ่งใหญ่เพียงชั่วคราว ในที่สุดการมีลักษณะหลงตัวเองในระดับสูงก็กลายเป็นปัจจัยสำคัญในการคาดเดาเช่นกัน“ การยึด” ความแตกต่างในแต่ละวันในความยิ่งใหญ่และความเปราะบาง ผู้เขียนเชื่อว่าการค้นพบนี้สนับสนุนการมองการหลงตัวเองจากแนวทาง 3 แง่มุมซึ่งรวมถึงมิติการให้สิทธิ์เช่นเดียวกับการตรวจสอบโดยทั่วไปในแง่ของความยิ่งใหญ่และความเปราะบาง

Edershile และ Wright เชื่อว่าแนวทางการประเมินชั่วขณะของพวกเขาให้ภาพที่ชัดเจนขึ้นเกี่ยวกับชีวิตของบุคคลที่หลงตัวเอง ผู้ที่มีความยิ่งใหญ่มีแนวโน้มที่จะหาวิธีรักษาความยิ่งใหญ่แม้จะมีช่องโหว่อยู่บ้าง แต่ความเปราะบางที่สูงนั้นแสดงให้เห็นสัญญาณของความยิ่งใหญ่เพียงเล็กน้อย

สิ่งที่การค้นพบของ U. of Pittsburgh ยังไม่ได้รับคำตอบคือที่มาของรูปแบบต่างๆในชีวิตประจำวันที่พบโดยเฉพาะโดยผู้หลงตัวเองที่ยิ่งใหญ่ ตามที่ออร์ ธ และลูเซียโนสังเกตเห็นผู้คนที่หลงตัวเองสูงมักสร้างความล้มเหลวของตัวเองขึ้นมาซึ่งในทางกลับกันก็ไม่ได้เปลี่ยนความหลงตัวเองในระดับโดยรวม บางทีอาจเป็นความตกต่ำเหล่านี้ในความคาดหวังของพวกเขาที่ในช่วงเวลาใดก็ตามที่ชักนำให้ผู้หลงตัวเองที่ยิ่งใหญ่ต้องเผชิญกับความเปราะบางก่อนที่ความยิ่งใหญ่จะเข้ามาอีกครั้ง

ดังที่คุณเห็นแล้วจิตวิทยาบุคลิกภาพกำลังก้าวออกไปจากการตรวจสอบลักษณะของการหลงตัวเองในฐานะสิ่งที่ตายตัวโดยสิ้นเชิง เมื่อในที่สุดการประเมินชั่วขณะดังกล่าวสามารถติดตามไปยังเหตุการณ์ที่เฉพาะเจาะจงได้นักวิจัยจะทราบข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับพลวัตภายในของคุณภาพของการหลงตัวเองตามที่วิวัฒนาการไปตามกาลเวลา

คุณจะใช้ข้อค้นพบนี้ในชีวิตของคุณได้อย่างไร? ในตอนแรกคุณจะเห็นได้แล้วว่าคนที่คุณรู้จักซึ่งมีความหลงตัวเองสูงมีแนวโน้มที่จะสร้างความยุ่งเหยิงของตัวเอง แต่ด้วยคะแนนความยิ่งใหญ่ที่สูงขึ้นในแต่ละวันความยุ่งเหยิงเหล่านี้ดูเหมือนจะไม่ทะลุผ่านความรู้สึกที่สูงเกินจริงของคุณค่าในตนเอง อย่างไรก็ตามเนื่องจากมีช่องโหว่เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ถูกหยิบขึ้นมาโดย Edershile และ Wright อาจมีช่องว่างให้คุณช่วยให้เพื่อนหรือคู่ความสัมพันธ์ที่หลงตัวเองได้เรียนรู้จากประสบการณ์ ความล้มเหลวของพวกเขาจะเกิดขึ้นน้อยลงหากพวกเขาสามารถหาวิธีที่จะทำให้พวกเขาหลงตัวเองได้

สรุปแล้วเป็นเรื่องดีที่สามารถตีกลับจากการสูญเสียได้ อย่างไรก็ตามสำหรับผู้หลงตัวเองการสูญเสียดังกล่าวอาจไม่เพียงเกิดขึ้นบ่อยขึ้น แต่มีโอกาสน้อยที่จะส่งผลดีต่อความสามารถในการเติบโตเมื่อเวลาผ่านไป บาคาร่า