ระยะทางถึงดวงดาวถูกกำหนดขึ้นเป็นครั้งแรกโดยใช้เทคนิคพารัลแลกซ์ตรีโกณมิติ ซึ่งเป็นวิธีการที่ยังคงใช้กับดาวฤกษ์ใกล้เคียง เมื่อวัดตำแหน่งของดาวฤกษ์ใกล้เคียงจากจุดสองจุดที่อยู่คนละฟากของวงโคจรของโลก (กล่าวคือ ห่างกันหกเดือน) จะสังเกตเห็นการกระจัดเชิงมุมเล็กน้อย (เทียม) เทียบกับพื้นหลังของดาวที่อยู่ห่างไกลมาก (คงที่เป็นหลัก) โดยใช้รัศมีวงโคจรของโลกเป็นเส้นฐาน สามารถหาระยะห่างของดาวฤกษ์ได้จากมุมพารัลแลกติก, น. ถ้า p = 1″ (ส่วนโค้ง 1 วินาที) กลุ่มดวงดาว ระยะทางของดาวฤกษ์จะเท่ากับระยะทาง 206,265 เท่าของโลกจากดวงอาทิตย์ กล่าวคือ 3.26 ปีแสง หน่วยของระยะทางนี้เรียกว่าพาร์เซก ซึ่งหมายถึงระยะทางของวัตถุที่มีพารัลแลกซ์เท่ากับหนึ่งส่วนโค้งวินาที ดังนั้น 1 พาร์เซกจึงเท่ากับ 3.26 ปีแสง