การเน้นการค้าเกิดจากการที่ญี่ปุ่นขาดแคลนทรัพยากรธรรมชาติที่จำเป็นต่อการสนับสนุนเศรษฐกิจอุตสาหกรรม โดยเฉพาะอย่างยิ่งเชื้อเพลิงฟอสซิลและแร่ธาตุส่วนใหญ่ นอกจากนี้ พื้นที่เพาะปลูกที่มีอยู่อย่างจำกัดในประเทศทำให้ญี่ปุ่นต้องนำเข้าอาหารจำนวนมากตามความจำเป็น อย่างไรก็ตาม โดยทั่วไปแล้ว ตลาดภายในประเทศที่แข็งแกร่งของญี่ปุ่นได้ลดการพึ่งพาการค้าของประเทศในแง่ของสัดส่วนการค้าที่ก่อให้เกิด GDP เมื่อเทียบกับประเทศอื่นๆ จำนวนมากเศรษฐกิจของญี่ปุ่นพังทลายลงอย่างสิ้นเชิงเมื่อสิ้นสุดสงครามโลกครั้งที่สอง (พ.ศ. 2488) ช่วงหลังสงครามในทันทีเป็นช่วงหนึ่งของการต่อสู้อย่างหนักเพื่อให้ได้มาซึ่งการสร้างใหม่และความมั่นคง ภายใต้กองกำลังยึดครองของพันธมิตร เศรษฐกิจ ได้มีการดำเนินการปฏิรูปที่ดินและแรงงาน และแผนสำหรับการสร้างเศรษฐกิจที่พึ่งตนเองได้ถูกกำหนดโดยโจเซฟ ดอดจ์ นายธนาคารชาวอเมริกัน การระบาดของสงครามเกาหลีในปี พ.ศ. 2493 ทำให้ความต้องการสินค้าของญี่ปุ่นเพิ่มขึ้นอย่างมาก และทำให้เกิดแรงผลักดันการลงทุนที่วางรากฐานสำหรับกิจกรรมทางเศรษฐกิจที่ไม่ธรรมดามาเป็นเวลานาน ในขณะที่การลงทุนในโรงงานและอุปกรณ์ได้รับแรงกระตุ้นจากการขยายตลาดในประเทศ ญี่ปุ่นก็เริ่มดำเนินการตามนโยบายการส่งออกที่แข็งแกร่ง ความต้องการที่เพิ่มขึ้นในต่างประเทศสำหรับสินค้าญี่ปุ่นนำไปสู่การเกินดุลการค้าประจำปี ซึ่ง (มีการสลับฉากช่วงสั้นๆ ในปี 2522–2523) กลายเป็นสิ่งยืนต้นในช่วงปลายทศวรรษ 1960