Giovanni Cassini ค้นพบ Iapetus เมื่อวันที่ 25 ตุลาคม ค.ศ. 1671 อย่างไรก็ตาม สำหรับนักดาราศาสตร์ Iapetus ปรากฏเป็นเพียงจุดที่มีความสว่างตั้งแต่สว่างขึ้นไปจนถึงจางลงตลอดเส้นทางการโคจรรอบดาวเสาร์ การเผชิญหน้าระหว่างยานโวเอเจอร์ 1 และโวเอเจอร์ 2 ในปี 2523 และ 2524 ได้ตรวจสอบการสังเกตและคำอธิบายดั้งเดิมของยานแคสสินีด้วยภาพที่แสดงถึงการสะท้อนแสงที่แตกต่างกันของซีกโลกของยานเออาเปตัส ภาพรวม Iapetus ได้รับการขนานนามว่าเป็นหยินและหยางของดวงจันทร์บริวารของดาวเสาร์ เนื่องจากซีกโลกด้านนำมีแสงสะท้อน (หรืออัลเบโด) มืดพอๆ กับถ่านหิน ไอแอพิตัส (อัลเบโด 0.03-0.05 มีสีแดงเล็กน้อย) และซีกโลกด้านท้ายสว่างกว่ามากที่ 0.5-0.6 Iapetus เป็นดวงจันทร์ที่ใหญ่เป็นอันดับสามของดาวเสาร์ มีรัศมีเฉลี่ย 736 กิโลเมตร และมีความหนาแน่นเพียง 1.2 เท่าของน้ำในสถานะของเหลว มีคนแนะนำว่า Iapetus (เช่น Rhea) เป็นน้ำแข็งสามในสี่และหินหนึ่งในสี่