สายใยอาหารเป็นแนวคิดทางนิเวศวิทยาที่สำคัญ โดยพื้นฐานแล้ว สายใยอาหารแสดงถึงความสัมพันธ์ในการให้อาหารภายในชุมชน (Smith and Smith 2009) นอกจากนี้ยังแสดงถึงการถ่ายโอนพลังงานอาหารจากแหล่งในพืชผ่านสัตว์กินพืชไปยังสัตว์กินเนื้อ (Krebs 2009) โดยปกติแล้ว สายใยอาหารจะประกอบด้วยห่วงโซ่อาหารหลายสายที่เชื่อมต่อกัน ห่วงโซ่อาหารแต่ละห่วงโซ่เป็นแผนภาพอธิบายซึ่งประกอบด้วยชุดลูกศร ซึ่งแต่ละสายชี้จากสปีชีส์หนึ่งไปยังอีกสปีชีส์หนึ่ง ซึ่งแสดงถึงการไหลเวียนของพลังงานอาหารจากกลุ่มอาหารของสิ่งมีชีวิตกลุ่มหนึ่งไปยังอีกกลุ่มหนึ่ง ห่วงโซ่อาหารมีอยู่ 2 ประเภท ได้แก่ ห่วงโซ่อาหารสำหรับเล็มหญ้า เริ่มต้นด้วย autotrophs และห่วงโซ่อาหารที่เป็นอันตราย เริ่มต้นด้วยอินทรียวัตถุที่ตายแล้ว (Smith & Smith 2009) ในห่วงโซ่อาหารแบบทุ่งเลี้ยงสัตว์ อาหารสัตว์ และสารอาหารจะเคลื่อนย้ายจากพืชไปยังสัตว์กินพืชที่กินพืชเหล่านั้น และไปยังสัตว์กินเนื้อหรือสัตว์กินพืชทุกชนิดที่กินพืชเป็นอาหาร ในห่วงโซ่อาหารที่เป็นอันตราย อินทรียวัตถุที่ตายแล้วของพืชและสัตว์จะถูกย่อยสลายโดยผู้ย่อยสลาย เช่น แบคทีเรียและเชื้อรา และย้ายไปยังสัตว์ที่เป็นอันตรายและสัตว์กินเนื้อ เว็บอาหารเป็นเครื่องมือสำคัญในการตรวจสอบปฏิสัมพันธ์ของระบบนิเวศที่กำหนดการไหลของพลังงานและความสัมพันธ์ของผู้ล่าและเหยื่อ (Cain et al. 2008) รูปที่ 1 แสดงสายใยอาหารที่เรียบง่ายในระบบนิเวศทะเลทราย ในใยอาหารนี้ ตั๊กแตนกินพืช แมงป่องกินตั๊กแตน สุนัขจิ้งจอกคิทจะกินเหยื่อแมงป่อง แม้ว่าใยอาหารที่แสดงในที่นี้จะเป็นใยอาหารธรรมดา แต่ใยอาหารส่วนใหญ่มีความซับซ้อนและเกี่ยวข้องกับสปีชีส์หลายชนิดที่มีปฏิสัมพันธ์ทั้งรุนแรงและอ่อนแอระหว่างพวกมัน (Pimm et al. 1991) ตัวอย่างเช่น ผู้ล่าแมงป่องในระบบนิเวศทะเลทรายอาจเป็นนกอินทรีทอง นกฮูก โรดรันเนอร์ หรือสุนัขจิ้งจอก